affedilen vazgeçilendir gibi saçma sapan bir laf vardır. girişi bunun yapmış olayım.
bir şeye ne kadar bağlanırsan beklentin bununla doğru orantılı olarak büyük oluyor. biri ile yaşadıkların ne kadar baş döndürücü olursa, akabinde gelen ayrılık dayandığında kapıya anılar o kadar çok acıtıyor.
iki cümleden ayrılığa geliverdim. işte bundan sonra devreye ilk cümledeki beklenti sonrası oluşan hayal kırıklığı giriyor.
bu kırıklığın ilk etkisi, belki de en büyük etkisi, gurur yapışıyor yakana. hesap soruyor bir zamanlar dünyaları değişmediğinden. hesap sordurtuyor sana.
gurur insanın en kötü dostudur. ama lanet olsun ki hep haklı çıkıyor...
ve umut bitiyor. geriye ara sıra akla gelen * eski olan her şey kalıyor. ilkler, ilklerin devamında gelen eşsizlikler... ama ne olursa olsun bunlar sadece gülümsetiyor. başka da bir fayda sağlamıyor sana. aksine daha dA yıpratıyor.
ve istemeye istemeye vazgeçiyor insan. işte o vazgeçilen özleniyor, özleniyor...
