abrakadabra'nın işletmecisi özgür abi'nin suratı hala gözlerimin önünde. kolay değil tabii... neredeyse tüm çocukluğumun yaz ayları hem de sabahtan akşama kadar atari salonlarında geçti. sabahtan evden çıkıp arkadaşlarla buluşma mekanımız olan salona gelince insanın evine geldiğinde hissettiği huzuru yaşar, moralim yerine gelirdi. hatta büyüyünce zengin olup evin bir odasını atari makinalarıyla doldurma gibi bir fantezim de vardı. şu ana kadar gerçekleşmedi ama hakikaten o günleri özledim.
