üniversitenin ilk yıllarında, ne kadar soğukkanlı da olsalar, ne kadar bilinçli de takılsalar, ne kadar içlerine kapanık, dışlarına açık da olsalar, ne kadar duygusuz da olsalar, ne kadar çıkarcı da olsalar; kişiliği farketmezsizin her türden öğrenciliğe yeni adım atmış bir öğrencinin sarfettiği cümle.
arkasından: gördüğü her arkadaşa sarılan her arkadaşa içini döken, en yakın davranana da "kardeşim" diyerekten "hadi eve çıkalım" cümlelerini sarfedip sonradan insanlığın nasıl olduğunu daha iyi anlayan insan portresi çıkar karşımıza.
üniversite hayatı kısaca, ben annemi özledimle başlar, güzel sıcak başka bir evde biter; sonu ise ilk maaşınızla biter bu hayatın, onunla da gidilir anneye bir hediye alınır, ve sonunda işte yine anne karşımızdadır.
