türk ailesinin dramlarından biri. çok mu abarttım bilmiyorum ama var böyle bir şey. anne-baba artık başbaşa vakit geçirmek için midir nedendir bilinmez, çocuğu babaanne/dede/hala/teyze gibi akrabalardan birine bırakarak toz olma eğilimi içine girer. ve dram başlar..
ilk başlarda çocuğun dikkati anne ve babadan uzaklaştırılmaya çalışılır. normal şartlarda izin verilmeyen ne varsa o an serbesttir. oyuncaklar önüne serilir, yetmedi tencere tava ne varsa getirilir, o da olmadı dede eşek olur torun sırtına biner. ilk aşama tamamdır. kurban şey yani çocuk kendini oyunlara kaptırmıştır. ve ikinci aşama başlar..
önce yavaş yavaş anne kalkar ve odadan çıkar. arkasından birkaç dakika sonra baba aynı durumu gerçekleştirir. her şey yolundadır. çocuk, anne ve babasının odadan çıkmasını yadırgamadan oyuna devam etmektedir. plan tıkır tıkır işlemektedir. işin en zor kısmı gelir..
ayakkabılar giyilir. artık tek yapılması gereken kapıdan çıkmaktır. işte kapının açıldığı o anda çocuk tüm ihtişamıyla çığlığı basar ve kapıya doğru koşar. farkında olmadığını sandıkları o çocuk aslında hevesin kursakta bırakılacağı o anı kollamaktadır. ve şimdi yalanlar..
önce çocuk susturulur. çocuğun susmasının tek sebebi o kapıdan beraber çıkacaklarına inanıyor olmasıdır. bunun dışında bir şey ailenin ağzından çıkacak olursa tekrar yaygarayı basacaktır. ama ailemizde kararlı, bugün aşk tazeleyecekler canım.
anne girer olaya;
- biz doktora gidiyoruz arım, balım, peteğim.
babadan destek gelir;
- iğne vurduracaz iğne..
sonra mı?
işte böyle küçük küçük yalanlarla işlenir o çocuk. yaramazlık yaparsa öcü gelir mesela. o büyüdükçe, yalanlar da büyür. yalan söylemeyi öğrenmesi bir yana, böyle saçma sapan yalanlarla insanları kandırabileceğine inanır. sevgilisine "çok yoğunum o yüzden arayamadım" diyebilir muhtemelen. e malum "ağaç yaşken eğilir." he unutmadan; "tomurcuk derdinde olmayan ağaç odundur."
