belki de sabah o insana her şey anlamsız geliyordur. belki de ayılmadan önce ağzını açıp tek bir kelime bile konuşmak istemiyordur. belki de uyandığında ilk olarak insanlara günaydın diyeceğine çişini yapıp rahatlamak istiyordur. belki de sabahlardan ve sabah sanki bok varmış gibi etrafına günaydın saçan insanlardan nefret ediyordur.
küçüklüğümden beri annem ve babam tarafından sabahları ''günaydın'' demediğim için azar işittim. kahvaltı sofrasına hayvan gibi gelip hiçbi şey söylemeden oturup kahvaltı ettiğim için de. arkadaşlarım sabah okula asık suratla gittiğim için ve onlara hiçbi şey demeden sessizce sırama geçtiğim için de kızarlardı. günaydın demezdim hiçbirine, yanaklarından mıncırmazdım.
hepsi alıştı şimdi ama. hoş karşılıyorlar, kızmıyorlar artık.
en asil duyguların insanıdır o. sabahları benim karşıma çıksın mal gibi bakalım birbirimize. gözlerimizle anlaşalım, bakışlarımızla günaydın diyelim. çok hoş olacağını düşünüyorum ben şahsen.
o değil de bu konuda ne kadar doluymuşum lan ben. *
