hayata bakışımı ve bundan sonra kendime çizeceğim yolu değiştirmiş bir anahtar oldu bu söz.
yıllardır arapsız arapsız yaşıyor ve hayattan en ufak keyif almıyordum, benimkisine yaşamak denmezdi adeta...
sadece nefes alıyor, yemek yiyor, diğer rutin gündelik ihtiyaçlarımı gideriyor ve kendimi mutsuzluk deryasının derinliklerine ümitsizce, umarsızca bırakıveriyordum. intiharı düşündüğüm şu günlerde sayın başbakanımızın sözlerini okuyunca kafamda bir şimşek çaktı. dün kendime bir arap edindim. şimdiye kadar tükettiğim anti depresanlardan, gittiğim pskiyatrlardan elde edemediğim randımanı birkaç saat içerisinde arap'tan aldım.
arap'la önce koyu bir sohbete daldık, saatler birbirini kovaladı. sonra acıktık haliyle...
pınar'ın hazır adana kebaplarından attı arap tavaya, sonra bir şişe de şarap açıver be dedim, burası Türkiye bir şey olmaz, kimseciklere demem, onu da yaptı arap.
