bir alpinist in tek bir hedefi vardır: gözüne kestirdiği zirveye tırmanmak. hedef hep budur, lakin sırt çantasına koyduğu erzak ile dağın havası bazen uyuşmaz, hatta çoğu zaman uyuşmaz. dağın başında çarşı da yoktur ki eksikleri tamamlasın alpinist. hedeflediği zirvenin eteklerinde mola verdiğinde yorgunluk ve umutsuzluk zamanla onu kuşatır. hele mevsim karlar buzlar mevsimiyse belki bu onu son görüşümüz olabilir. işin en hazin tarafı bu değil tabiki. alpinist, naz yapacak, kızacak insani tepkiler verecek kimse bulamaz yanında. bulmak da istemez zira bütün mesele kendini yenebilmekten geçer. bunlar daha da hazin şeyler alpinist için. en küçük başarısızlıklar kendisinden nefret etmesine sebep olur.
ben bir alpinist yani dağcı değilim. doğa sporlarına olan ilgim televizyon yayınlarının ötesine geçmez. snowboardçı, sörfçü ya da binlerce metre yüksekten atlayıp adrenaliniyle oynayan sporculardan olmadım hiç. ama dünyada böyle insanlar ve aktiviteler olduğunun farkındaydım hep. en çok merak ettiğim şey bu insanların hayat hikayeleri, daha ziyade özel yaşamları. nasıl olur da sevdiği insanları bırakıp ölüme gidebilir bir adam, nasıl olur da hayatını hiçe sayarak buzun üstünde saatte 400 km hızla engel aşabilir. bunu ancak yaşayanlar yani onlar bilir. benimse bildiğim bir şey var, bunlar arasından en çok dağcıların yaşamını merak ederim. binlerce fit yüksekliğe çıkarken yaşadıklarını ve zirveye vardıklarında ilk söyledikleri şeyin ne olduğu beni cezbeder.
kaçamak düşünürüm biraz bu konuda. örneğin dağın zirvesine çıkmayı değil de zirvesinde olmayı isterim. hani dağın eteklerinde birisi uğraşsın ama ben zirveye 2 adım kala onu yerine geçeyim isterim. -böyle bir şey tabiki mümkün değildir ama işte olaya benim mantığımdan baktığınız zaman mümkün olmayacak şey yoktur. dünyanın her yerine gitmiş gibi konuşabilir, hiçbir şey bilmiyormuşcasına susabilirsiniz. neyse o başka bir şey - profosyoneller burada hemen ateş yakarlar ya da metabozlizmalarını hızlandırmak için bir şeyler atıştırırlar. hele bu bir volkanik dağsa daha temkinli olurlar. çünkü yer yapısı kırılgan ve etraf marn çıkurlarıyla doludur.
ben, dağın zirvesine elimi atıp çıktığımda, binlerce rakım yükseklikte derin bir nefes alırım ve ulumaya başlarım. hele bu bir volkanik dağ ise cesaretim ve gazım iki katına çıkar. her ne kadar basınç ciğerlerimi güçsüzleştirse de kızgınlığımı iyi kullanırım. ve dağın zirvesindeki volkan tüflerinin arasından binlerce desibellik yankıyı da arkama alarak uçsuz bucaksız vadilere doğru haykırırım:
