misafirlerden nefret bir şey olabilir mi? peşlerinden koşmalar, çay mı, kahve mi, bok mu sidik mi diye sormalar. bir de çok kişilerse çekirge sürüsü gibi gelip sömürürler şerefsizim. biri bitirirken önündekini öbürü yeni başlar ve bir türlü oturamazsınız. birde bunun üzerine evdeki tek büyük sizseniz vay halinize.. çay ver, şeker ver, çayım bitti, bu demli olmuş ama hadi neyse, kola yok muydu ya, schweppes yoksa hiç içmiyim ben tarzındaki laf sokmalar da cabası. kıtlıktan çıkmışcasına sömürürler bir de bazıları. çay koyiyim dersiniz "amaaaaaaannn yok canııım biz almayalım yeni içtikkk" derler ama bir bakarsınız iki demlik çay bitmiştir. hani toktunuz? noldu?
sırf konuşmak olsun diye konuşulur zaten çoğu konuda. yok halı fiyatları, yok bilgisayar oyunları, yok çocuğun öss si kgs si, yok anasının.. neyse.
tamam, biliyorum. kültürümüzde misafir ağırlamanın yeri ve önemini ama napayım? sevmiyorum işte. birisi geldiğinde odama kapanmayı ya da kendimi evden dışarı atmayı tercih ediyorum. sonra da arkandan dedikodunu yaparlar yok bu kız depresyonda mı, yoksa siyah giymiş siyah oje sürmüş* satanist midir* diye. şimdi de aşık mı lafı çıktı anasını satıym. dedikodunun ardı arkası gelmez çoğu zaman. zaman da akıp geçmez. akreple yelkovan mıhlanıp kalır resmen yerinde. sizin uykunuz gelir ama onların ki gelmez. ah tabii, neden gelsin ki? 2 demlik çayı kim içti?
ayaklarım ağrıyor sözlük. yemin ediyorum sağ ayağımın ağrısından yerimde duramıyorum. hiçte becerikli değilimdir üstelik. babama yemek yapayım dedim adam yutkunamadı resmen*. mutfak desen savaş alanına döndü. bir de misafir derdi.. aman yarebbi. hayatım da kaç kez misafir ağırlamışımdır ki şunun şurasında?
