bugün durakta beklerken bir kez daha hissettiğim, benliğimde soğuk duş etkisi yapmış durum. durakta bekliyordum. otobüsümün gelmesi bir hayli geç olacaktı. bunu hissediyordum. çünkü bu da böyle sürüp gitmişti her zaman. ve biz buna alışmıştık. utanç verici. panoda asılı duran saat çizelgesine aldırmıyoruz bile. halbuki işin hukuki tarafı önemlidir. umursamıyoruz! şoför de umursamıyor, şoförün şefi de!
evet, ufak bir ayrıntı ama bence çok mühim!
tıpki yıllardır sürüp giden başörtüsü zulmü gibi. sesimizi çıkartamıyoruz. özellikle muhafazakar bir çevre ile yetişmiş benim gibi insanlar için. tam bir paradok. utanç vesilesi! yazarken bile utanıyorum. ama bunun ayyukaya çıkması lazım! anca böyle affedebilirim kendimi belki de..
durakta bekliyordum. gözlerim marmara üniversite'sinin giriş kapısında. bir başörtülü hanım kızımız geliyor, kabine giriyor. başörtüsünü çıkarıyor ve okulun içine giriyor. çok mahsun, çok nahoş, çok bitkin bir tavırla. biraz boynu bükük, biraz kendinden utanç ahvalle ilerliyor. belki de onunla aynı kaderi paylaşacak arkadaşına/dostuna varmak istiyor bir an önce mini etekli kızların yanlarından olağanca hızla kaçarak!
tek tesellisi o çünkü. o kız masum
peki ben? peki müslümanım diyen ben? statükoyu kabul etmiş ben? ne kadar masumum?
