kız kardeşim yok benim. iki erkek büyüdük, çoraplardan top yapıp oynadık salonda, dayak yedik annemden. neyse mevzu bu değil. ve bu insan evladı çıktı geldi. zirve vardı ankara`da... ben başıma neler geleceğini bilmeden gittim. yine olsa yine gidermiydim. evet lan giderdim. bazı şeyler vardır hayatta, öylesine denk gelir işte. ben sessizliğime boğulmuş, bir gülümseme yüzümde, öylece dururken, geldin... kız kardeşim yoktu ya hani benim, kardeşim oldun. ve kahkaha atmak hiç bu kadar keyifli gelmedi bana. "bu dünyada kimseye günevmeyecen hacı!" derler, bi gitsinler öteye. var hala gerçekten gözü kapalı güvenilecek insanlar. mal mal otururken pc başında, "nassın şeker?" diyecek biri lazımdı belki de, dinleyecek, ama sadece dinleyecek, belki -gerek olursa ama sadece- akıl verecek... hep şanssız olmaz ya insan. seni tanımam şansım işte. "abartma lan!" diyeceksin şimdi ya neyse... gram abartı yok. bilirsin beni, öyle içten konuşurum. iyi ki varsın... bir insana böyle "kardeşim!" demeyeli çok olmuştu... beni gülümsettiğin için teşekkür falan etmiyorum lan. güldürecen tabii. kardeşim ddil misin? *
