artık ödün vermeyeceğime söz verdim kendime. sevgiye bu denli yenik düşmek hoşuma gitmiyor şuan. şu durumda hem de hiç. bekledim gelmedi, şimdi değişen birşey yok, yine gelmeyecek. bekledikçe daha çok üzülüyorum şimdiye kadar yeterince üzülmemiş gibi. sanırım çok da seçenek kalmadı. artık bilmiyorum ve keşke kelimelerinden nefret ediyorum.
evet, bilmediklerimdense bildiklerimle olmak daha mantıklı sanırım. artık bunları hakedicek naptıgımı da düşünmeyi bıraktım. olmayınca olmuyor. sadece bu hakareti yaşıyorum ve o çocuksu hayallerle yaşamak beni kendime karşı savunmasız ve gurursuz kılıyor. hiçbirşey beni bu denli üzmedi sanıyorum. ve pes ediyorum, evet bu kadar... yine yeni birşey öğrendim, yanında olmasa da sevebiliyormuş insan. mutlu olabiliyormuş çok görülmezse.
