çocuk yaslarda en buyuk hobim, ozellikle annemin evde olmadigi zamanlarda onun eve gelisine yakin, kendimi yere atip bayilma numarasi cekmekti. bu sacma hareketime o kadar alismisti ki bir suredir yediremez olmustum. gunlerden bir gun, annem bulasik yikar ben de ne oldugu belirsiz sekillerden un kurabiyesi yapmaya cabalarken kollarima bir sıcaklik geldi aman allah nasil tatli tatli, akabinde hafif bir bas donmesi ve goz kararmasi takip etti. son hatirladigim sey anneme "-anne bayilicam cok kotuyum." deyip hoooop diye buzdolabina abanip yere kapaklanisim. gozumu acmam ise annemin terliginin ucuyla kaba etlerimi durterekten "-kalk hadi isim gucum var bikmadin ayni numaradan" deyisiyle oldu. sonra yaklasik bir saat agladigimi hatirliyorum, cok korkmustum. kendim ettim kendim buldum dedim o ufacik yasimda hayat bana buyuk bir ders verdi. benim icin bayilma oyununun sonu olmustu bu.
