tesadüf ki o gece babamla beraber yatmışım. yer gök sanki yer değiştiriyordu sanki ama baban yanında olduğu zaman hiç korkmuyosun. ilk defa yaşayanların ne olduğunu anlamadığı bir duygudur bu. sanki boşluktasın. boş boş bakıyosun etrafına. deprem biter ve elektrikler kesilir. işte o an korkmaya başlıyosun. karanlıkta kaldığın an. dışarı çıkar herkes. herkes yarı çıplak. ama o gece cadde de kız dikizleyen bizler o an da o kadar aciziz ki hiçbirşey düşünemiyoruz. sabah olmaya başlamıştı artık. kimseden nefes alma sesi dahi çıkmıyordu. artık açlık, susuzluk, hiçbir ihtiyaç veya duygu hissetmiyosunuz. 2 hafta banka yatarsınız. ama sadece yatarsınız. rüzgar esse deprem oluyo sanırsınız. 2 hafta geçer ama hala evinize girmeye korkarsınız. hele o televizyoların reklam vermeden gölcüğü göstermesi ilginç gelir insana. sanki insanlar üzerinde psikolojik baskı yapmaya çalışıyolardı. aradan aylar geçti uyuyamıyosunuz. 1 yıl geçti uyuyamıyosunuz. 2 yıl geçti uyuyamıyosunuz. bunlar sadece kadıköy de olan bizlerin yaşadıklarıydı. bir de gölcük de olanların hikayesi var. işte bunun adı da 03:02 17 ağustos 1999 marmara depremidir.
