ilk geçen yaz, büyük bir şaşkınlıkla babama benzemeye başladığımı farkettim. onun sevmediğim huylarını göstermeye başlamıştım..ilahi adalet bu muydu? kınama yaşamadan ölmezsin...yada ben hep öyleydim de ona kızgınlık halinde olduğumdan bunun bilincinde değildim..çocuklarım olursa onlar için üzülmeye başladım sonra..onlar için herşeyin en doğrusunu ben bileceğim, onlara hata yapma fırsatı vermeyeceğim, kıyafetlerini rengine varana kadar ben seçeceğim, 90 aldım diye sevinçle gelse 100 almış gibi ne seviniyorsun ki abartma, filanca arkadaşımın kızı sınıf 1. 100müş notları, annesine yardıma da gidiyor haftasonları, biz sen oku adam ol diye sana iş de yaptırtmıyoruz, sen 90 alınca uçup kendini adam sanıyorsun diyeceğim, sınavı kazanıp ankaraya yerleşse: sanki istanbula mı yerleştin abartma diyeceğim...on dakka gecikse kıyameti koparacak, yollara düşeceğim..onların en mükemmele ulaşabilmesi için elimden geleni ardına koymayacağım..hep dahasını isteyeceğim, her başarılarını takdir edeceğime bir basamak daha yükseltip çıtayı heyy ne aptal aptal durup seviniyorsun bak bu çıtayı geçmedin daha diyeceğim...bunu ama onları çok sevdiğim için yapacağım..bunu onlara söylemeye bile gerek yok, yaptığım her eleştiri aslında bir sevgi gösterisi anlamaları lazım..birşey derlerse nankörlüklerini asla affetmeyeceğim.....yo yo, benim babam gibi olmamam lazım yada engel olamayacaksam gidişatıma, evlenip çocuk sahibi olmamalıyım..
