en fazla dokuz-on yaşlarındayken abiyle beraber gezme amaçlı sokak aralarında dolanırken bir sebepten tartışma çıkması, bir anda gözü dönüp abinin karnına sert bir şekilde yumruk atmak... abinin o acıyla karnını tutup yere çömelmesi... bir karşılık vermeyi bırak bir söz bile söylememesi... akabinde duyulan büyük pişmanlık ve içe dert olma durumu... eve dönüş yolunda tek söz söyleyememek ama gece yataklara geçildiğinde dayanamayarak özür dilemek... üstünden yirmi yıldan fazla geçmesine rağmen her aklıma geldiğinde o anı birebir yaşamakla beraber o günkü pişmanlığı ve üzüntüyü hissederim, gözlerim dolar.
