ailenin en küçüğü tatlı mı tatlı, cin mi cin, yanakları al al, dudakları bal bal, öpmeye doyamadığın, öpülmeye kıyamadığın yeğenine genelde çocukların en sevdiği şey olan kinder süpriz yumurta alınır, ellerinin arkasında göremeyecek diye kıçına doğru bekletirsin, süpriz yumurtanın süprizini yapıcam diye.
her seferinde aynı tepkiyi verir bu canavarlar, "yımıytaaaaaaaaaaa"!!! yerim senin o aziz yıldırım ağızlarını ben. rafadan yapsan yemezler ama neyse o annesinin derdi.
sonra başlar hapur şupur yemeye, vermez de azıcık ucundan. en son "dayiii al" der, zannedersin ki çikolatasından verecek ama yok, "al oyuncağını yap" diyor yani çakal carlos.
dünyanın en yeteneksiz insanlarından birisi olduğumu kabul ediyorum ama bu oyuncakları hazırlayanlar kesin tübitak'tan falan. lan akıl oyunları gibi, kıç kadar kağıda çizmişler yapımını herşeyi benim bulmamı istiyorlar. ben yapamıyorum eşşek kadar kafamla, o göt kadar çocuklar nasıl yapacak? hiç bunu düşündünüz mü? her neyse akıl vermeyi bırakıp olayın can noktasına geçelim.
gözlerimin içine bakıyor "hadi yap, hadi çabuk" diye, yanıbaşımda ağzının kenarında bir tutam çikolata o kadar tatlı ki cengaver ama yapamıyorsun ki, beceremiyorsun. lisede çözemediğin soruya soru yanlış der gibi, "bozuk bu dayıcım, ondan olmuyor, gel hadi silah alalım sana" ile kandırmaya çalışıyorsun. kanmıyor tabi.
onun o gözlerindeki "salak" der gibi bakışı var ya, işte o adamı cidden hayattan soğutuyor. hüzünleniyorum ben arkadaş!
