uzerinde konusulamayan hakkinda susmali. paul wittgenstein'in dillere destan eseri tractus logico philosophicus'un son sozudur. nasil desem, soyle puskin gibi, ibsen gibi bir sozdur bu. proust okuyacagini sanip hemingway ile kalakalmaktir. zaten yaniti da postmodernizm'in ikoncani slovaj zizek'den uc vakte kadar gelmistir: eger konusulamayan konusunda herhangi birsey soylemenin imkansiz oldugu zaten belirtilmisse, bir de onun hakkinda konusmamamiz gerektigini eklemek niye? hih!
marguerite duras soyle der: yazmak ayni zamanda konusmamaktir. yazmak susmaktir. tamam, Wittgenstein felsefe yaparken dut yemis bulbule donuyor, ona sozumuz yok. hatta bu lafin ikinci bir cogito ergo sum oldugunu dusunenler de var. ben onlardan birisi degilim cunku zaten gercekten konusmamiz gerekenleri konusamadigimiz icin bir turlu susmak nedir bilmiyoruz. konusmak, bilmek, bunlar guzel seyler, degil mi? cunku ne de olsa, bilgince bilgisizlik, bilgic bilgisizlikten cok daha bilgincedir. bir de bildigimizi dusunun! o yuzden konusulamayan hakkinda mutemadiyen konusmali. Imza; bilgic bir bilgisiz.
