Pazartesi geceleriyle anlamlandıramadığım bir husumetim var benim.
Kocaman bir pazaryerinin ortasında, annesinin elinden kurtulmuş küçük bir kız çocuğu gibiyim.
ürkek, ağlamaklı ve panik.
Gün ortasında duyduğum sesler yetmezmiş gibi elim kah telefona kah laptopun tuşlarına gider yalnızlık denizinde boğulmamak için tutunacak bir yürek bulma adına.
oysa hep vardı bu pazartesi akşamları.
şimdi ne oldu?
