zamanında 5, şu anda ise 8 sene olan eğitimle, uzun sürecek bir sürece ilk adımların atılmasıdır.
gördüğüm ilkokul öğrencileri kimi zaman acıma kimi zaman özlem duygularına neden olmuştur. dünyada olup biten hiçbir şeyin farkında değillerdir. sabahları annelerinin uyandırmasıyla annelerinin hazırladığı kahvaltıya otururlar. kahvaltı hızla bitirilir. çantaları akşamdan hazırdır muhtemelen. koşarak servise yetişilir (biz yürüyerek giderdik). serviste ne siyasetten ne futboldan ne de karıkızdan konuşulur. daha başka konuşulacak ne varsa artık ondan konuşurlar. ikiyüzlülükleri, sahtekarlıkları, dedikoduları yoktur. biz öğretiriz bunları. teneffüs zili çalar koşarak çıkarlar bahçeye ve zil tekrar çalana kadar da koşarlar. en zevkli şeyler zaten koşarak veya gürültüyle yapılanlardır. okula gidip gelirken kravatlı uzun boylu abiler görüldüğünde bi gün onlar gibi olma hayali canlanır gözlerinde. çocuk işte salak oluyorlar yapacak bişey yok. ne yapcan la olum büyüyüp de kalsana hep öyle küçük, savunmasız ve salak olarak. bilmiyor musun o kravat sadece ortaokul-lisede değil bi ömür boynunda takılı kalıyor, bi tasma gibi. sen sen ol sakın büyüme tek derdin misketlerinin çokluğu veya derslerde defterine çiziktirdiğin eğri büğrü harfleri daha güzel nasıl yaparım olsun. tekrar o günlere dönme fırsatım olsa döner miyim? asla. tekrar büyümek, büyümek için can atmak. aynı hataları tekrarlamak. saolun ben almayayım.
