yıllar evvel sinemada izlediğim, ancak henüz lise çağında bir ergen olduğumdan konsepti kavrayamadığım filmdir.
aradan 11 yıl geçmiş, ders çalışmamak için her türlü fırsatı değerlendiren ben arkadaşın çantasında gördüğü bluray fight club diskine sarılıp "hadi izleyelim şunu yıllardır izlicem diyip erteledim, hem de bluraymiş ooov." efektleri ile saldırdım filme.
öncelikle filmde olan biteni hayal meyal hatırlamama rağmen tyler durden kimliğini açıklama sahnesinde iyice altüst oldum. üzerinde saatlerce konuşulacak diyaloglara sahip bu filmde brad abimizden ziyade edward norton'un performansına hayran kaldım ben. bir insanın bile kapitalizme karşı neler başardığını gösteren felsefik görsel sanat olmuş adeta. isimsiz anlatıcının tyler durden'i aradığı sahnede telefona bakmaması, daha sonra geri arama yapması, uçakta ikisinin de aynı çantaları kullanması gibi ufak detaylar da oldukça hoştur. yine marla singer ve tyler durden karakteri nedense hiçbir karede beraber yer almaz. birisi odadan çıkmadan diğeri girmez mesela. defalarca izlenecek, gelecek nesillere de izlenmesi nasihat edilesi başyapıt kısaca. şu final dönemini atlatıp kitabını da okuyacağım zaten. ha finaller vardı di mi... ha finaller... film bittikten sonra gaza gelip finaller de kapitalizm'in bir parçası çalışmıyorum abi ben diye de gaza geldik...
ha diyeceksiniz bu filme bilet parası verdik, dvd'sini aldık. edward ile brad hayrına mı oynadı lan bu filmde, milyonları götürdüler? yine kapitalizm cebini doldurdu? eh, orasını hiç karıştırmamak en iyisi.
