yaklaşık 5 yaşlarımda iken, şimdilerde pek de hoşlaşmadığım halam onları ailece ziyaretimiz sırasında beni böyle bir soruya maruz bıraktı. zaten o yaşlarda bozulmaya yüz tutmuş psikolojimi daha ne kadar hasar bırakabiliriz dercesine beynimi didiklemeye başlamışlardı. canım annem, babamın ailesinin gözleri önünde şu yaşlarımda coşkun olan kavram karmaşam içinde boğulduğumu görmeye dayanamayıp tatlılıkla "babasını daha çok seviyor benim güzel kızım" demişti. çok da iyi hatırlarım halam anneme yiyecekmiş gibi bakmayı kesip bakışlarını yumuşatmıştı. gelip de şimdi neden bu kadar dengesiz bir insan olduğumu sorgulayanlara kılım arkadaşım.
