ortaokul hayatımın yazları marangozda elektirikçide çalışmakla geçti. kimsenin kazanamaz serseri bu çocuk dediği kişi okuldan derece alan öğrencileri sollayıp anadolu lisesine dereceyle girdi. askeri disiplin altında 4 sene zorunlu olarak ilk sene haftada 32 saat sonraki 3 sene ise zorunlu olarak 6 saat ingilizce eğitim aldı. peki ne oldu ? okuldan sonra çalışmaya devam etti, yaz aylarında çalıştı, ailesini mutlu etmek için bursla dershanelere gitti, yarım gün dershanede öğrenci yarım gün bilgisayar firmasında çalışıyordu. sırf ailesine yük olmamak kendi parasını kendi çıkarmak için. didindi durdu. sonra mı ? bu siktiğimin kapitalist düzeninde çalışarak didinerek bir bok olamayacağını, okusada göt yalamadan bir baltaya sap olamayacağını anladı. açtığı iş yerini kapattı, askere gitti 15 ay babalar gibi askerliğini yaptı, sağ ayağı hiç bir zaman eskisi gibi olamayacak bir şekilde geri döndü. şimdi ailesinden geri kalanlara bakmak için sabah saat 6 da kalkıp gece 12 yatmaktadır.
sosyal hayatinda son iki senedir tek yaptığı aktivite (bkz: kitaplarla gaziantep antik kent zirvesi).
kısacası;
lisede serserilik yapan bir çok arkadaşım var, biri piskolog, biri avukat, biri bilmem ne, biri dilbilimci, bir tek içlerinden ben üniversite okuma fırsatını bulamadım.
özet geç piç diyenleri duyar gibiyim ve;
önemli olan hayatın size serserilik yapmamasıdır, düzgün bir aile yapısına ve her zaman arkanızda olan akrabalara sahipseniz, her şeyi başarabilirsiniz, diğerleri için sadece (bkz: asgari ücret).
