az önce, telefonda yaklaşık bir saat üniversite hayatımı beraber geçirdiğim, ilk defa aşık olduğum ve kendi mallığımdan dolayı ayrıldığım, * o kadar zaman geçmesine rağmen hala unutamadığım, sorsalar son isteğin diye hiç düşünmeden ismini söyleyeceğim eski sevgilimle konuştum. o bana şu an beraber olduğu evlilik planları yaptığı sevgilisiyle ilgili sorunlarından bahsetti. ben de şu an beraber olduğum evlenmeyi düşündüğüm kızdan bahsettim biraz. biraz eski günlerden konuştuk.
ayrıldık, farklı şehirlerde herkes kendine yeni bir hayat kurdu. o, belki unuttu herşeyi, ona yaptığım en kötü şeyi bile sineye çekti belki ama, şu an bana dese ki; herşeyi boşver gel yanıma dese, seni hala çok seviyorum dese 1 saniye bile düşünmeden herşeyi arkamda bırakıp koşarım ona.
ben bir şeyle ilgilenirken,* kedi gibi sokulsa bana. onun güzel gözlerine baktığımda bana olan aşkını görebilsem yine. beni kızdırdıktan sonra yüzünde beliren o pişman ifadeyi görsem, her ne yaptıysa o güzel yüzünü, yumuşak saçlarını okşayarak uyutsam onu. olmaz artık işte.
dışım başka derken, içim sen diye haykırıyor.
(bkz: bu hikayedeki mal benim)
