Bu gece yarım kalan dünlerimi yazacağım sana
Öylesine boş ki içim, o kadar acıyor ki. Bu acıyı çekmek bile açıtıyor içimi. Düşünüyorum yıllarım geçti artık üzülmemeliyim belkide sana, yaşananlara. Ama olmuyor . çok sevdiğini kaybettiğinde yıllar onun boşluğunu kapatamıyormuş. Benim de boşluğum kapanmıyor.
Bazen o kadar özlüyorum ki sadece bir an diyorum ya birkaç dakika gelsen de yüzünü görsem sarılsam doyasıya sonra gitsen geri. Kalamayacağını bilmek bile içime batıyor.
Özlemek ne sonsuz bir kelime. Tüm benliğimde hissediyorum seni çok özledim haykırmak, bağırmak hafifletse keşke özlemimi.
Nefesim kesiliyor, düğümleniyor kelimelerim boğazımda, içim sızlıyor ve ben sadece seni özlüyorum
Başladığım yerdeyim hala yıllar geçti üstümden ama her gece aynı boşluk. Bu nasıl gider ya nasıl kaybolur içimden. Ben ne zaman alışacağım sensizliğe? Hani zaman alışmayı öğretirdi? Ben niye öğrenemedim alışmayı yokluğuna? Yada zaman bana neden öğretmiyor sensizliğe alışmayı?
Her gidenin bir ihtimali var belki döner bir gün diye. Beni avutacak ihtimalim de yok. Keşke bir ihtimalim olsa diye ümit eder mi insan? Ama yok bir çaresi, Telafisi yok bunun.
Bir daha hiç olmayacak olan "seni" özlüyorum...
