ölümün kapını çalmasını beklersin ıssız soğuk küf kokan bir bodrum katında, düşünürsün yargılarsın; şans mıydı, yoksa kader mi ? hiç bişey farketmiyecekti, ölüm yalnız vücuduna bir mükafat gibi gelecekti adeta. duvardaki delikten sızan su taneciklerinin zeminde oluşturduğu su birikintisinden yansıyan güneş ışığının usulca renklerine ayrılması güneşin doğduğunu sana yeni bi yarışın yeni bi kaybedişin (başlamadan) habercisiydi. kazanmak için tek yapman gereken fatihin fethederken adının koyulacağını bilmediği, yavuz*un atlarken hiç teredüt etmediği köprüden derin maviliklere atlarken film şeridi gibi gözlerinin önünden geçen hayatının galasında ön koltukta yer almak.
