bu başlığa yaza yaza kendi sonumu hazırlıyorum bu bir.
ev olayını nasıl çözeceğim bilmiyorum bu iki.
ev arkadaşımdan pek haz etmiyorum hatta bildiğin salak ve gereksiz görüyorum.
2 senedir 800 kişilik sınıfta ev arkadaşı bulamadım, sınıfımın moron dolu olması bunda büyük etken biliyorum. bu üç.
şu an oturup o bir buçuk kiloluk kitabımı okumam gerekiyo ama ben buradayım bu dört.
o kadar üşengeç bi insan oldum ki şu an donmama rağmen pencereyi kapatmıyorum. bu beş.
kibirlerinden çürüyecek insanlara acıyorum.
görgüsüz insanlara hem sinirleniyorum hem üzülüyorum. yazık lan.
şu saat oldu hala derse başlamadım kendime lanet ediyorum.
sınav zamanı tabiri caizse öküz gibi yiyorum. ayıboğan olma yolunda ilerleyebilirim.
topuklu ayakkabılara bayılıyorum ama okula hayvan gibi topuklu ayakkabıyla gelebilenleri anlayamıyorum.
hayatımda değişiklik yapma planları kurardım hep, ama hiçbiri gerçek olmazdı.
akışına bırakınca önemli bir kısmını gerçekleştirdiğimi farkettim.
ev olayı aklıma geldikçe ne ders çalışabiliyorum ne yemek yiyebiliyorum, sanırım sokakta kalacağım.
yakın gördüğüm ve güvendiğim karşı cinsten arkadaşımla eve çıkma fikrime insanlar neden bu kadar garip bakıyor anlamıyorum.
bi an önce meslek hayatına atılmak istiyorum. madde kaç oldu bilmiyorum,yazmayı unutmuşum.
bazen inanılmaz şüpheci olan bi insanken bazen de 3 yaşındaki çocuk zekasına ve saflığına inebiliyorum, bu yüzden bu kadar acı çektim sanırım.
insanlar kilo verme isteğimi anlamıyor, deli oluyorum.
yeter bu kadar artık çalışmam lazım.
