Bir türkü jazz veya rock formatında okunur anlarım. Bununla kalmam, tebrik de ederim, müzikte deneysellikse mesele sonuna kadar açığım. Ama istiklal marşının bir ağırlığı vardır. Hele ki ulusal bir yayında kimse onu zevkine göre yorumlayamaz. Nasıl ki dizeleri kafamıza göre parçalayıp dizemiyor, yazınsal bütünlüğünü bozamıyorsak, müzikal bütünlüğüne de dokunamayız.
Hadi bunu hoşgördük, çektik sineye. Ya eserin tiz bölümlerindeki detone seslere ne kılıf bulacağız? Madem o kadar önemli bir görevin var, otur şan çalış. Heyecanın sesine etkilerini biliyorsan (ki örovizyonda gördük), risksiz bir ton seç kendine, ordan söyle. Kimse kusura bakmasın, medeni cesaretini tebrik edemiyorum. Onun konumunda ufak bir çocuk olsaydı ve hazırlıksız okusaydı anlardım, 'en azından cesaret etti, daha fazlasını yapamazdı.' derdim. Ama Hadise için cesaret bir ölçü olamaz, çünkü o kameralara, coşkulu kalabalıklara yabancı bir sanatçı değil. Üstelik daha fazlasını yapabilmek, o marşı düzgün okuyabilmek için de önünde yığınla fırsat vardı. Değerlendirmedi ve sonuçta başarısız oldu.
