uyumayı kaçış yolu olarak görmeye başladığımdan beri sürekli uyuyorum, uyandığımda bir şeylerin değişmiş olacağını umarak. fakat; uyanıyorum ve görüyorum ki değişen bir tek zaman onun dışında her şey aynı, ben aynıyım. biliyorum bir şeyleri değiştirmek için önce kendimi değiştirmem gerek, benim bunu bile yapmaya gücüm yok. uyuşmuş beynimle dolaşıyorum evin içinde. aynada, uyumaktan şişmiş suratım ve darmadağın görüntümle göz göze geliyorum ve lanet ediyorum kendime. hayat gittikçe anlamsızlaşıyor dünya üzerinde boşuna yer kapladığımı düşünmeye başlıyorum. elim kolum bağlı, bekliyorum sadece, neyi beklediğimi bilmeden...
