patlamada ölenler nasıl korkmuşlardır kim bilir, onlara her seferinde ekmek getiren o kara taşlar bu sefer ölüm getirdiğinde. nasıl üzülmüşlerdir ölümden önceki o birkaç saniyede, geride bıraktıkları aileleri için. nasıl isterlerdi kim bilir yaşamayı. keşke ölüme bu kadar yakın bir işleri olmasaydı onların. keşke, her iş bitiminde "çok şükür bugün de kurtulduk" diye düşünmek zorunda olmasalardı.
mezar onlara tanıdık geliyordur şimdi. alışık değil mi onlar zaten toprağın altındaki karanlığa?
