4 YAŞıNDAYDıM.
MALATYA DA babamın görevi nedeniyle OTURUYORDUK.
BENiM TEK OYUNCAĞıM, PLASTiK BiR TÜP KAMYONU iDi.
OYUNCAKLARı ÇOK SEVERDiM.
Bir GÜN ANNEM, DAHA ÖNCE HiÇ GiTMEDiĞiM BiR KOMŞUMUZA GÖTÜRDÜ BENi.
AĞLAYAN BiR KADıN AÇTı KAPıYı.
ANNEMLE SARıLDıLAR BiRBiRLERiNE.
karşı DUVARDA OMUZUNDA ÜÇ YıLDıZıYLA, DiMDiK BAŞı VE VAKUR BAKıŞLARıYLA ÜNiFORMALı BiR ADAMıN RESMi ASıLı iDi.
SONRA BENi BiR ODAYA GÖTÜRDÜLER.
ODADA BENDEN BiRAZ UFAK BiR ÇOCUK, HiÇ KONUŞMADAN OYUNCAKLARıYLA OYNUYORDU.
GÖZLERiM FAL TAŞı GiBi AÇıLMıŞTı.
HALıDA BASACAK YER KALMAMıŞ, OYUNCAK DOLUYDU;
TRENLER, KURŞUN ASKERLER, TANKLAR, POLiS ARABALARı, GEMiLER;
BiR ÇOCUĞUN RÜYASıNı SÜSLEYEN EN GÜZEL OYUNCAKLAR.
O KADAR SEViNMiŞTiM Ki, ÇOCUĞA KOŞTUM ve sordum;
BEN DE OYNAYABiLiR MiYiM?
HÜZÜNLÜ GÖZLERLE ELiNDEKi, KıRMıZı çıkartmaları OLAN 8 TEKERLEKLi TıRı UZATTı BANA.
HiÇ KONUŞMUYORDU.
BANA BiR ÖMÜR GiBi GELEN YAKLAŞıK BiR SAAT BOYUNCA O OYUNCAKLARLA TÜM NEŞEMLE OYNADıM.
SONRA ANNEMLER GELDi.
ÇOCUK KAPıNıN SESiNi DUYUNCA BABA DiYEREK KAPıYA DOĞRU BAKTı, ÖZLEMLE.
ANNEM GÖZLERi DOLU DOLU BAKTı ÇOCUĞA.
SONRA RÜYADAN UYANMıŞ GiBi, GiDiYORUZ OĞLUM DEDi.
ANNE, BEN OYNAMAK iSTiYORUM DEDiM.
KADIN, ÇOCUĞA ELiMDEKi TıRı GÖSTEREREK, KARDEŞE VERELiM, OYNASıN OĞLUM DEDi.
ÇOCUK ANLAMADıĞıM BiR RAHATLıKLA KABUL ETTi.
ANNEM ''OLMAZ OĞLUM BıRAK'' DEDi.
KADıN ıSRAR EDiNCE BEN OYUNCAĞı ALıP, EViMiZE GÖTÜRDÜM.
Bir KAÇ GÜN BERABER UYUDUM.
SONRA TıR KAYBOLDU; AĞLADıM.
ANNEM PLASTiK BiR KARA ŞiMŞEK ALDı, TıRı UNUTTUM, ÖNEMSEMEDiM. tabii ki apartmandan anlayamadığım bir sabeble ayrılan çocuğu ve annesini de.
ama oyuncaklarını hiç unutmadım.
çocuk hafızamdan silinirken, garip bir şekilde sahip olduğu oyuncaklar daha da belirginleşiyordu.
ARADAN YıLLAR GEÇTi. BiZ ADANA YA TAŞıNDıK. BiRGÜN ANNEMLE KONUŞURKEN, NEDEN BANA ÇOCUKKEN OYUNCAK ALMADIKLARıNı SORDUM. PARAMIZ YETMiYORDU OĞLUM DEDi. O ÇOCUĞU VE OYUNCAKLARıNı HATIRLAYARAK, ANNESiNiN VE BABASıNıN ÇOK PARALARı OLDUĞUNU SÖYLEDiM; NE ŞANSLı ÇOCUKTU.
ANNEM, OĞLUM O OYUNCAKLARı, ÇOCUĞUN BABASıNıN ASKER ARKADAŞLARı GETiRMiŞTi DEDi.
NEDEN? DEDiM.
ÇÜNKÜ BABASı ŞEHiT OLMUŞTU DEDi.
iŞTE O AN, GiTTiĞiM EVDE, DUVARDA ASıLı OLAN RESMi HATıRLADıM, HAYAL MEYAL.
işte tam da o an, TÜM ÇOCUKLUĞUM, TÜM ÖZLEMLERiM, TÜM DÜNYAM BAŞıMA YıKıLDı.
uzun bir zaman O ÇOCUĞUN YERiNDE OLMAYı HAYAL ETMiŞTiM.
KEŞKE O OYUNCAKLAR BANA ALıNSAYDI DiYE ÖZLEMLE HATıRLAMıŞTıM.
OYSA Ki KENDiSi DE DOĞUDA GÖREVLi OLAN BABAMıN ÖLÜMÜNÜ ARZULAMıŞIM YıLLARCA.
UTANDıM. iÇiM EZiLDi.
ANNEME HiÇBiRŞEY SÖYLEYEMEDiM AMA HÜZÜNLÜ GÖZLERiYLE BAKıŞı, ONUNDA O GÜNE DÖNDÜĞÜNÜ VE BENiM ÇOCUKLUK ÖZLEMLERiMLE, YAŞANAN DURUMDAN BiHABER HAYALLER KURDUĞUMU ANLADıĞINı SÖYLÜYORDU.
O GÜNDEN SONRA OYUNCAKLARı HiÇ SEVeMEDiM.
HEP BiR ŞEHiT HABERCiSi GiBi GÖRÜNDÜLER BANA. BABASIZ ÇOCUKLAR GiBi.
TA Ki KENDi ÇOCUĞUM OLANA KADAR.
DAHA OYNaYACAK YAŞA GELMEDEN, BiR SÜRÜ OYUNCAK ALDıM.
KORKUYORDUM iÇTEN iÇE;
YA BENiM GiBi ANLAMıNı KAVRAYAMADıĞı, BURUK ÖZLEMLERi olursa YA DA O ÇOCUK GiBi, BABASIZ OYUNCAKLARı...
iÇiMDEKi BURUKLUĞU, NE ONA NE DE EŞiME ANLATABiLDiM.
BENiM OYUNCAKLARıM YOKTU DiYORDUM HÜZÜNLE VE OYUNCAK ALaMAYAN BABAM VARDı DiYORDUM, BURUK BiR SEViNÇLE.
HÜZNÜMÜ ANLıYORLARDı AMA BURUK SEViNCiMe anlam veremiyorlardı.
o sevincin gerisindeki mutlak acıyı kavrayan yanımı sadece annem anlayabildi.
