Küçük yaşlarda annemin benim için bolca kullandığı sözcük öbeği.
Evde ağzıma lokma koymayan bi çocukken; ne hikmetse yan komşuya gittim mi ne bulsa yemekte hatta işi yüzsüzlüğe vurup bulamadığı durumlarda da yiyecek birşeyler (margarin-ekmek ikilisiymiş nedense artık) talep etmekteymişim.
Komşunun maddiyatının da o dönem pek parlak olmaması münasebetiyle durumdan iyice bunalan annem, "evde yemiyor bu çocuk" tümcesini kurmaktan ne kadar sıkıldıysa artık, soruna kendi çözümünü getirmiş.
Sonuç olarak günde ortalama 3 kere yemeğimi ve beni komşuya taşımış kadıncağız.
