işim gereği otellerde süründüğüm, evsiz, güvensiz hissettiğim istanbul günlerimde, evim bellediğim beyoğlu mekanı. haftanın en az dört günü uğramadan yapamıyorum. başka bir mekanda geçirsem bile akşamı, saatin kaç olduğunu umursamadan, bir mango mojito da kb'de atmadan dönmüyorum otele. üstelik sandalyelerini çalmak bile istemiyorum. ben o sandalyeleri kb'de seviyorum. hafta içi guitar hero oynuyorum, antremansız kalmıyorum. herkes gibi ben de garson kızlardan birine aşığım ama asılmıyorum. artık yemeklerimi bile orada yiyorum. geç geliyor ama arıza çıkarmıyorum. aslında çok huysuz bir müşteri olmama rağmen, orada hem yumuşak başlı, hem uysal koyun oluyorum. playlist'ine bayılıyorum. bazen çok alakasız kulvarlara yelken açabiliyorlar ama oturmaya devam ediyorum. grupların, sadece herkesin bildiği şarkılarını değil, herkesin bilmediği, kıyıda köşede kalmış, harika şarkılarını da çalmalarına mest oluyorum. ama wonderwall çaldığında oturanların pek çoğunun eşlik etmeye başlamasına da kayıtsız kalamıyorum, ben de yüksek sesle eşlik ediyorum.
kısacası fanıyım. sadece kb'nin değil, kafe pi ve iştiraklerinin fanıyım diyebilirim. kendimi güvende hissediyorum. kasılmadan keyifli vakit geçiriyorum. ama üzerimdeki büyüsü tam olarak nereden kaynaklanıyor hala tam olarak çözemiyorum.
