bir çocuğun bakış açısıyla bakmalı dünyaya, nezih ve sakin, kaybedecek hiçbir şeyi olmayarak. akşam ezanlarıydı eve dönüş saatimizin zili ya, işte öyle bir dünyaydı bizim oyunlarımızın bahçesi. kaldır kafanı ve bak güneşe, reklamlardaki gibi tekrar en tepeye çekebilir misin? maaalesef isis aramızda değil artık.
benim dünyam kararıyordu yavaş yavaş işte o saatte, tıpkı karanlığın tüm sokağımı hapsetmesi gibi. oyunlarım bitiyordu küçücük bacaklarım, ellerim kan içinde, bazısı kabuklu yara.
hiç ezan okunmasaydı ya bugün. güneş biraz da bizleri sevindirse ya hep başak taneleri mi sevindirecek?
üzüldüğüm anlardır işte bu haldeki dünya. oyunlarımı bitiren.
