Uçsuz bir iskeledeyim şimdi... Adımlar atıyorum bucaksızlığa doğru... Denizi seyrediyorum alabildiğine, taşlar sektiriyorum içimin halkalarını oluşturan...
Hafızamı zorluyorum her halkada ama hatırlayamıyorum... Ne zamandan kalma bir alışkanlıktı bu bilmiyorum. Hatırlamıyorum...
Şimdi ardımda boyumca dalgalar bıraktım.
Rüzgarın uğultusuyla dans ediyorum. Çıplak ayaklarımın değdiği her kum tanesi içimin ateşini körüklüyor. inançlarımla daha bir güçlendiriyorum alevleri. Sonra birer birer ateşe atıyorum düşlerimi, sevinçlerimi, hayal kırıklıklarımı, suskunluklarımı... Ama en çokta acılarım yanarken zevk alıyorum. Daha da büyüyor ateş sahte yüzler yanarken. Karşı koyamıyorum ateşin büyüsüne...
Korkuyorum...
Gökyüzünde denizyıldızlarını seyretmeye koyuluyorum. Dolunaysa denize düşmüş dalgaları kucaklıyor. Bulutlarsa ayak izlerimi saklıyor haylaz bir çocuk edasıyla.
Neler oluyordu? Her şey yer mi değiştiriyordu yoksa değişen dünya mıydı? Tıpkı gerçeklerle yalanların yer değiştirdiği gibi..
