Bilirim kimse yok ben ve caddeler baş başa
Taş basardım giden onca yoldaşa
Yürek şimdi arsız yürek kimsesiz
Yürek şimdi ürkek olduğu kadar da sessiz
Aslında hiç böyle çalmazdı beatlerim
Böyle bir verse te yazmak istemez ellerim
Ancak hayatın kahpeliğini tanıdı gözlerim
Çözülür benliğim ve bir iki ad arar sözlerim
Durmadım ürettim yok oldu gitti
Şok oldum başımda akbabalar gezerdi
Bulduğum sığınıklar tepeme indi
Hep mi ben deyip umutlar kefene girdi
istanbul kadar karışık bu aklım
Ardışık musibetler kalmamış farkım
Anlamış Ozan bu hayatın çarkı
Herkes yalnızdır herkes aynı
Yaşananlar hep ibaret-i tekerrür
Velhasıl raple tüm kurtlarım dökülür
Kurtarın desem bileklerim bükülür
Çok görülür yürek belli etmez sürünür
Duvardan ibaret ütopyalar mı mutluluk getirecek
Kumar mı bu bak pul mu gelecek
Hanginiz silecek geçmişi ahir bilinecek
Tarifsiz hislerimde bir gün elbet bitecek
Yazarım kulaklarımdan silinir gider
Yaparım emeklerim yanar gider
Kanar içim yazar kalem siler
Hayal kuramadıkça benliğim çöker
Artık sözünüzü kulaklarımdan çekin
Bu ne böyle? En yakınım bile tekil
Poet kefil olamadı tüm ruhlar sefil
Tüm ruhlar sefil, tüm ruhlar sefil !
