ne kadar tersi de savunulsa, bence doğru olan önermedir.
insan kendini seven, değer veren birini ister hayatında. sürekli onu düşünen, sevdiği söyleyen ve istediği şeyleri bir lütufmuşçasına yerine getiren birini...
hiç mi yoktur kendisine değer vermediğini bile bile inatla o insanın peşinden gidenler? tabi ki vardır ancak, onlarda ya aldatılır ya terkedilir ya da mutlaka bunun gibi bir şey olur. bunu yaşadıktan sonra, eğer biraz olsun aklı varsa, durup bir düşünür. kendisini sevmeyen biri için değmeyeceğini, yaşadığı mutsuzluğun kendi salaklığı olduğunu kabul edip doğru yolu bulurlar.
bir de bunların farklı bir versiyonu daha vardır. "madem öyle bundan sonra sevmeyeceğim." diyerek kendisini seven insana yaşadıklarını yaşattırır. üzer, değer vermez, mutsuz eder... (sanki o insanların suçu neyse)
not:erkek-kız ayrımı yapmadan yazdım.
