ilk zamanlar beynin döner,için bulanır.sonra benimsersin.bırakamazsın.kopamazsın.bir bütün olursun ve kendini yanlız ölecegine inandırırsın.kendini eve kapamalar.pijamalı günler başlar.kendi kendine konuşmalar,sesli düşünceler derken deliyken veli,veliyken deli olma ihtimali yükselir.artık seni kimse anlamaz olur.savundugun düşünce karşı tarafa saçma gelir.konuşurken gözlerinin içine bakman onları korkutur.sende insanlardan gittikce uzak durmaya başlarsın.yeni kişiler mutlu etmez seni.hep kendini tamamlarsın.yalnız yedigin yemek daha tatlı gelir,aslında yalnız izledigin filmler oscar ödülü almalıydı düşüncesine kapılırsın.dinledigin şarkının sözleri aslında hep seni anlatmakta."kimse duymuyor,kimse anlamıyor.kimse sevmiyor"..sonunda bi bakarsın aslında en çok yalnızken mutlusun,yalnızlıgın sevilesi bebe oldugunu ve onu ancak sen egitim büyütebilecegini anlarsın.umudunu yitirmeden,yılmadan yola koyulursun.ve hep yeniden başlarsın. kendinle bi savaş bi barış halindesindir ama herşeye ragmen mutlu olabilecek birşey bulabilirsin.yalnızken okadar ince düşünürsün ki küçük ayrıntılarda vardır hayat..hayat tutku.yalnızlık tutku haline gelir.sade ve yalnız bi hayattan başkasını dilemezsin.tabiki bide huzur..ayrıca yalnızlık sadece hayallerde var olma çabasıdır.durup bi kenardan bakarsın dünyaya herşey olup biter,kırılıp dökülür hatta dünyanın dönüşünü bile görebilirsin ama ona katılamazsın.korkarsın.hep uzakdan izlemeye mahkumsun ama hoşnutluk duyarsın bu durumdan.çünkü o dünya senin dünyan degildir artık.sen artık ayrı bi boyuttasın.yalnızlık nefes almaktır.yalnızlık canını yanlız senin acıtabilme ihtimalindir.
