insanın içinde bulunduğu ''yanlızlık duygusu'nu'' içinde yaşadığı diğer duygularla harmanlayarak anlatmaya çalışması.
Bazen bir kalem bir kağıtla mısralarda, bazen diline getirdiği ama söyleyemediği iki üç cümleyi gözlerle anlatmaya çalışırken,bazen bir aynanın karşısında kendine itraf ederken .
Yalnızlığımın tekil halisin sen,
Seni suçlamadım hiçbirşey için,bugünde suçlamayacağım. Sevmen gerekti sevdin. Gitmen gerekti gittin. Kaderin dört köşeli cilvesi bu, bir günde gelecek, Ağlaman gelecek ağlayacaksın. Köşe başlarına saklanmış, bakkal çırağısın.2 somun ekmeksin, buğusu ta Edirne'den, Ardahan'dan gelen, Sen yurdumun toprağısın.Sevdasını yüreğime düşüren bir tohumsun.Hayat dediğin şey budur işte, Gün dediğin gün 24 saattir, 25.saati ararsın, kovalarsın ve gün dönecek. Mutlu olacaksın sende, Gülmen gelecek güleceksin. Dinlediğim türkümün bir mısrası,belkide nakaratısın. Bazense tren raylarını dolduran koca bir vagonsun. Rüzgarla esip gelen, yine rüzgarla giden kuru bir dalsın bazende ve nihayetinde, bütün yaşanmışlıkların son bulduğu, son duraksın.işte o durakta durduğunda ineceksin.
Yalnızlığımın tekil halisin sen, Bütün türkülerim çoğulken.
Ekmek bile bölünerek, birbirine sırdaş, gardaş oluyerken,
Yağmur bile istanbul'da karsız yağmıyorken, Tren rayları bile birbirine bu kadar paralelken, Bütün bunların yanında,
inadına, Yalnızlığımın tekil halisin sen.
