bugün, yani dün bir iş görüşmesine gidiyordum. avcılar'dan bindim metrobüse. bir metrobüs maceram da olaysız geçsin bebişim ya. cidden. neyse...
burhaniye durağında ineceğim. kafamda sakinleşmeye ve odaklanmaya çalışıyorum. neler konuşuruz diye kafamda pratik yapıyorum. yaşlı bir amca önümde duruyor. tıklım tıklım metrobüs. paso küçük fidel'e bir şey çarpıyor. ben sanıyorum ki tonton yaşlı amcanın elinde şu sert karton gibi poşetlerden var da onlar çarpıyor. bu sebeple tolerans gösteriyorum. ama kalabalık yüzünden ve durum itibariyle önüm amcaya dönük olmasına rağmen yüzüm yanıma bakıyor. çünkü tutacak başka bir yer yok kalabalıktan. o sebepten poşeti de göremiyorum.
bir, iki, üç falan derken poşet sürekli küçük fidel'i tam 12'den vuruyor. sinirleniyorum ama poşettir, yoksa neden bu kadar sert çarpsın ki herhangi bir şey diyorum. feci derecede sakinim. etrafta bir sürü bayan var. uyarmamak için direniyorum. farkında bile değildir diyorum ama sinirleniyorum da düşüncesizliğe. ama yaşlı amcanın o kadar sempatik bir suratı var ki, bakınca kızası gelmiyor insanın.
kalça tarafımdan çekiyorum kendimi geriye ama nafile. poşet ısrarla tam da 12'den vuruyor küçük fidel'i. sinirle tam amcaya bakmıştım. poşet tuttuğunu sandığım elini kaldırdı ve burnunu kaşıdı. meğer poşet yokmuş lan! o an şoke oldum. elinin baş parmağını soktu cebine. kalan parmaklarla herif resmen küçük fidel'i yokluyor. yan gözle çaktırmadan bakıp kasti olduğuna emin oldum. dedim dalayım şu totoşa. ama kesin ölür ibiş. yaşlı başlı bir şey. bir de dalarsam ağzını yüzünü yerde sürümeden bırakmam. o beyaz saçlarını süpürge yapar kir banyosu ile siyaha çaldırırım. takımlarımın altına giydiğim ve burun tarafı iyi iş görebilecek ayakkabımı burun kısmından ağına sokar enseden çıkartırım. o eli var ya o eli, ters çevirir bileğini kırar, o serçe parmağını koparıp burnuna sokar, sonra işaret parmağı ile baş parmağı arasından yırtar atarım... birkaç saniye bunları düşündüm. dişlerimi o kadar sıkmışım ki ağzım kan doldu. tabi yüzüne de bakıyorum ya o sıra. herif anladı bir acayip oldu tırstı. etraf kadın kız dolu. onları da rahatsız etmek istemiyorum. "dayı bir dur ya" diye bağırdım. herif sadece bağırmama şükreder gibi "ben şöyle geçeyim o zaman" dedi. arkama doğru kalabalığı yarıp birkaç adım ilerledi.
şeytan diyor boşver görüşmeyi dal şuna, diğer yandan tacize uğramanın şoku, olayın acayipliği, herifin elimde kalma riski falan derken kendimi gülerken yakaladım. sonra herifi kestim. yanındaki kadınlara sarkacak mı diye baktım. sarksa dalacaktım direk bu sefer. hem daha normal bir taciz. totoşu dikkatle izledim. sinirden kendimi yedim. şerefsiz ya. hiçbir kadına sarkmadı. kendimi bir garip hissettim hacı. öyle böyle değil. neden ben olm. allah cızırtını vermesin.
