Kalbimin en güzel köşesi, hayatımın en anlamlı dizesi olarak kalacaksın benim için. Ve dünya beni ugurlarken sonsuzluğa doğru o günden sonra ebedim olacaksın... Ben bu yazıyı sana yazdım. Biliyorum suçumu çoğu zaman sustum belki susmamış olsaydım sorunlar daha sağlıklı ve daha iyi bir şekilde çözülmüş olacaktı. Sustuğumda belki de ne düşündüğümü düşündün hep belki. Inan senden başka hiç birşey düşünmedim. Vicdanımla beni aynı ringe koyuyordu susmak. Çünkü Seni üzmemeye yemin eden ben artık gün geçtikçe seni daha çok kırıyor üzüyor olmuştum. Farkettirmiyordun belki üzüldüğünü. Zamana bırakmıştım herşeyi dedim belki düzelir herşey diye. Ama olmadı. Ağlayamıyorum derdim ya sana bir gün tam ağlamak üzereyken yağmur yağdı. O damlalar sanki senden gelmişti bana. Sanki sen yollamıştin bulutları üzerime yağmurunu bıraksın, sen ağlama dercesine bana. Ağlamadım ve ilk kez ağlamadığım halde yüreğime hançer acısı değmedi, kesmedi nefesimi bu sefer. Sen farklısın biliyorum. Ve şimdi anlıyorum tek suçlu benim, Ve artık susmak istemiyorum. Nefretim oluyor artık susmalar, düşmanım benim susmalar, susmalar kaçmalarım oluyor artık her zaman, önceleri iyi geliyordu halbuki. Tıpkı yalnızlık gibi yalnızlık önce büyütür, sonra çürütür. Benle alay edercesine şu an ılkay akkayanin çalan şarkısında dediği gibi... Yalnızlık büyütür,ama yalnızlık sonra çürütür... Susmalarım da öyle... çürüyorum batıyorum bataklığa, seni son bir kez görmeden, istemiyorum dibini görmek bu bataklığın dibini. hadi hadi tut elimi...
