itici takım olmalarıdır. sürekli rambo edebiyatı yaparak "türkiye bize karşı, 17 takım bize karşı biz de çok dik duruyoruz" diye konuşurlar. başkanları çıkıp federasyona ayar verir, "bunlara adam olmayı öğreteceğim" der. ezeli rakibi kendilerine her zaman adab-ı muhaşeret çerçevesinde muamele ederken onlara çirkeflik yaparlar, başarılarına bok atarlar. maçlardan önce gerilim yaratırlar.
başarısız olduklarında medyaya malzeme olmamak için kısa sürede gündem değiştirirler (bu sebep anlayana çok önemlidir, karaktersizlik göstergesidir), başkanları zırt pırt istifa eder geri döner, zaman zaman maçları manipüle ederler, ama hakemlerin hataları kendi aleyhlerine olunca çığırırlar "adalet yok 17 takım bize karşı" diye.
bir de kazandıkları bütün bu nefretin altında tek yürek olup gidip en zor maçları alırlar. kahraman filan olurlar. ezilen haklıların hakettiklerini söke söke almaları gibi bir görüntü oluşur bu durumda, halbuki alakası yoktur. tek yaptıkları şey yapay gerginlik ortamında başarılı olarak prim yapmaktır.
gider anadolu takımlarının iğneyle kazarak sağdan soldan düşük maliyetle bulup takımlarına getirdiği kaliteli yerli ve yabancıları kandırıp transfer ederler, kimini kulübeye çakarlar.
sonra aziz yıldırım "tribünlerde aileme küfür ediyeler, bu küfüre bi son verek" diye konuşur. halbuki zaman zaman (özellikle galatasaray maçlarında) amaçlı küfürleri organize eden kendisidir, verdiği demeçlerle gerginlik yaratıp tepki toplayan ve maçlarda bu yüzden kendisine küfür edilen aziz yıldırım'ın bir nefret yaratması doğaldır.
