stadda duygularıyla oynanan 55000 taraftar ve benim gibi ekranlardan izleyen milyonlarca insanı anlatan hadise. 1 dk'lığına da olsa maçın sonunda öyle bir sevinç ve rahatlamaya boğulduk ki, maçı bıraktım gittim yüzümü yıkadım. hadi bütün fanatiklik güzel hoş, taraftarlık, rakibinin şampiyon olamaması da bir nevi sevinç kaynağı. ama stadda yapılan anonsla sevinçten stada inen taraftarlarla dalga geçmek hangi aklın ürünü. bu bir duygu sömürüsü mü? konuyu değiştirmek mi, hayır. sebebi ne olursa olsun, bütün hayata karşı anlık rahatlamasını orda yaşayan, ve orda belki de senede bir defa yaşamayı beklediği sevinci gören insanları alay konusu etmek hangi futbol, hangi hayata benzeyen tarafı futbolun.
bence gerçekten fena halde benzer ama. bu şekilde hırstan gıdım gıdım çürümüş bizim nesilin futbolu da ancak böyle olabilir.
