Herhangi bir günü Pazar kılan her şeyden uzak olmama rağmen nedense uyanır uyanmaz o günün Pazar olduğunu anlamamı sağlayan şeyler vardır. Misal; bitişik dairedeki piç kurusu.
Her Pazar sabahı bıkmak usanmak bilmeden bağırta bağırta aynı şarkıyı dinlemesi gibi:
Aaaaaaaaaghhh!
i don't need no arms around me
i don't need no drugs to calm me
i have seen the writing on the wall...
halbuki o günün Pazar olduğunu hatırlatacak böyle bir uğraşa girmesine gerek yok. Ben halihazırda kendisiyle zoru olan bir insanım. Bu yüzden istisnasız tüm Pazar sabahları ruyamda sık sık yüksekten düşerim. Düşerim ama bir türlü yere çarpıpta parçalanamam... bilinçaltım henüz uyanmadan takvimi önüme koymuştur.
sanırım çocuklukta kalma bir sevgisizlik bu, içimde büyüte büyüte koca bir duvar örmüşüm Pazar gününe karşı. Keyifsizce kendime hazırladığım kahvaltı sonrasında kızarmış ekmeği usançla çiğnerken bir Pazar günününde hızlıca bitip gitmesini düşünürüm. Çeyrek asırlık hayatımda kendisinde herhangi bir beklentim olmamıştır, zira neşeli başlasın ve öyle devam etsin diye gayret edildikçe insanı koyu bir yalnızlağa, anlaşılmaz bir kedere iter bu günler.
Dinlediğiniz albüm biter, okuduğunuz kitap sonlanır, içinde amaçsızca dolaştığınız evin odaları tükenir kendinizi sokağa atasınız gelir. Tv yi kapamadan evvel sunucunun mutlu pazarlar dilemesi üzerine siktir çekilir.
Sokaktaki durum farklı değildir büsbütün moralinizi bozar. Otobüsler daha seyrek geçer. Haftaiçinin o kendine has koşuşturması, kargaşası gitmiş, çoluklu çocuklu ailelerin akraba ziyaretleri için yollara düşmeleri, el ele tutuşmuş çiftlerin ulu orta cilveleşmeleri, şu yalın hayatın içinde insanların çoğu sahte çift kişilik mutlulukları, kavgaları gözünüze gözünüze sokuluverir Pazar günleri. Mağazaların kepenkleri kapalıdır yoksa insanlar mağaza vitrinlerine bakacak ve güzel hayaller kuracaklardır ancak Pazar günleri bunada müsaade etmezler.
Kısacası pek çok insan için hayatın intikam günleridir Pazar günleri.
