yıllarca paylaştığınız evin artık tamamen boşaldığının farkına varmanıza sebep olandır.
anneannedir o, doğduğunuzda sizi kucağına alıp size gülümsemiş, çocukluğunuzda elinden tutup gezdirmiş, size meşhur sulu köftesinden yapmıştır, ne zaman onu ziyarete gitseniz. sevgili eşini kaybettikten sonra sessizleşmiş, yalnızlığı daha da derinden hissetmiştir. sizse liseyi yeni yeni bitirmiş, üniversiteye adım atmış ve onun yaşadığı soğuk şehre gelmişsinizdir. gençlik bu ya, onu evde bırakıp sokaklara atmışsınızdır kendinizi anlamsız kızgınlıklar, kaprisler içerisinde, bir süre sonra ailenizin yanına dönmüşsünüzdür. doğum gününüzden hemen önce gittiğinizde, ellerinde mumları yakılmış bir pastayla ' iyi ki doğdun ' diye gülümseyerek size gelişini hatırlarsınız.
hayat yorar, bir gün gelir, o evden gider, yabancıların arasında, bir bakımevindedir artık. aklınızdan geçirirsiniz ' keşke o da şimdi burada olsa ' diye, ona hediyeler almayı, elinden tutup onunla dolaşmayı istersiniz. bir sabah babanız arar, kireç gibi soğuktur sesi ' anneanneni kaybettik ' der. bir hayret nidası koparırsınız ve o gün, ailenizin apar topar geldiği o gün hiçbir şey hissetmezsiniz. ertesi günse, onu bembeyaz bir kefen içinde görünce, tabutunu taşıyınca anlarsınız neler olup bittiğini. her gece ağlarsınız o günden itibaren, belki ağlamazsınız ama gözleriniz dolar. o gitmiştir artık, çocukluğunuzda elinizden tutup sizi gezdiren, gençliğinizde sizin elinden tutup gezdirdiğiniz büyük anne artık yoktur.
ev artık bomboştur. kalbinizde de bir noktada heyelan vardır.
