3.
-
"insandır sanıyordum mukaddes yüke hamal;
hamallık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,
yalnız acı bir lokma, zehirle pişmiş aştan:
ve ayrılık, anneden, vatandan, arkadaştan!
şimdi dövün sakarya, dövünmek vakti bu ân;
kehkeşanlara kaçmış eski güneşleri an!"
