bugün son dersin bitmesiyle 2 yılın ne çabuk geçtiğini sorgulamam bir oldu. ne umutlarla yeni bir hayat dediğim zaman diliminin bir başka yıllara ertelenen ve insanı hüzünlendiren anlarını yaşadım. son fotoğraflar, veda konuşmaları, balo için yapılan düzenlemelere yardımcı olmalar, kep töreniyle ilgili detayların ayarlanması...ve dgs başvurularının yarattığı hengame arasında arkadaşlarla belki de son muhabbetler. işin garip yanı dgs yi *kazanırsam yeni dediğim hayatın bir yenisini daha yaşama ihtimalim var. tam bir çatışma halindeyim kendimle. bir yandan 2 yılda edinilen, çok şey paylaşılan arkadaşlıklar, diğer yanda önümüzdeki belirsiz yolda adım atmak gerektiği gerçeği. zaman ve varsa eğer kader ortak yapımı olan bu ruh halinin 1 ay sonra yerini yepyeni telaşlara bırakacağı gerçeğiyse en gerçek haliyle ortada. ve cevabını sadece kendine sorma cesaretini gösterenin bileceği o soru, büyüklerimizin değerini iyi bil dediği zamanların değerini gerçekten bildik mi? *
