bilmiyorum belki başka bir şey vardır ama bana öyle geliyor ki bu kişiler hayatları boyunca gerçek anlamda zor durumda kaldıkları hiçbir dönemde oturup ciddi ciddi şimdi ne yapmam lazım diye düşünmemiş ve yaşadıkları zorlukların içinden çıkmak için hiçbir çaba da sarfetmemiş tipler. onlar için çaba sarfetmek, yaşadıkları şeyler için ağlayıp sızlamanın, çevrelerindeki insanlara yakınmanın dışında da hiçbir şey ifade etmemiştir belki de. hep bir şeylere ulaşmak için diğer insanlardan yardım görmüş, görmeyince de 13 yaşındaki çocuklar gibi ağlayıp bağırıp seslerini duyurmaya çalışmış, kendileri çözmek yerine de tıkandıkları noktada her şeyi yıkmanın daha kolay olacağını düşünmüş insanlar olabilirler. tabi bu durumu besleyen o kadar çok şey var ki; ailenin yaklaşım biçimi ve yetiştirişi, yaşanılan dönem, her şeyi hazırdan elde etmeye alışık olmak gibi.
işin kötü yanı kelime anlamıyla intihar edenlerin çok az olmasının yanı sıra tüm hayatları boyunca kendilerine hiçbir şey katmadan bu şekilde yaşamaya devam eden ölülerin daha çok olması.
