Tek varlığım, tek umudum
Hiç söylemesemde.
Sen canımsın,
bu hep böyledir.
canımsın, canımdan ötesin.
sen annemsin, ''seni seviyorum''...
ilelebet seveceğim tek varlıksın.
Çok zaman gelir geçer. bakarsın ardına ben neler yapmışım? neler yaşamışım? bu düşünme günlerce sürer... en sonunda hepimiz mutlaka bir kılıf uydururuz yaptılarımıza. sonra o düşünme son bulur. ardından yeni günler başlar, her günü tıpkı önceki gibi yaşarsın. ama aklının bir köşesinde daima umutsuzluk vardır. sonunda dayanamazsın düşünmek istersin, düşünürsün ama ne değişir ki? yine herşey senden çıkmıştır.
en yakınındaki yaşama umutlarını göremeyecek kadar körleştikten sonra bir umut ararsın, kimileri böyle başlar sigaraya, alkole, uyuşturucaya tıpkı ben gibi. körleşmek kötü birşey nihayetinde. ama bir kere kör oldunmu, bir daha gözlerini açamazsın hayata, sonraları o an gelir, yüzler başkalaşır, tanıdığın, daha dün konuştuğun insanlar ile aran açılır, ayrılığın bir parçasıdır bu. yavaş yavaş kopma başlamıştır artık. kimse gelip bağlamaz. hem neden bağlasın ki? bu senin hayatın. herkesin ne kadar umrunda olabilirsin ki? sadece ''annem'' dediğinde için umutlanır. aşk, meşk yolunda yeteri kadar heba etmişsindir kendini. yeterince yıpratmışsındır ruhunu.
yollara düşersin belki, kim bilir? en kolay yolu gibi gözükür her zaman, gitmek... yollara düşersin de ne değişir? uzaklaştıkdan sonra kendi hayatından, iyice girdap olur içindeki o boşluk. gün geçtikçe kendi içinde alabora olursun... masum masum bakarsın yüzlere, aslında masumdursunda kimseyi inandıramazsın. acıyan bakışlar her zaman artar.
Geri dönersin, ''o'' hep ordadır. hiç bir yere gitmemiştir, gözleri biraz daha yaşlanmıştır belki ama o hep ordadır, o senden bir parçadır. o annendir.
''umarım söyleyemediğim bu duyguları bir gün başka ağızlardan dinlersin anne...''
