bundan on yıl önceydi, abartmıyorum. almanya'dan gelen yiğenimle eve dönüyoruz bir gün. özlemiş memleketini garibim. gün boyu deli gibi alışveriş yaptık, hava kararınca da panik olduk tabii.ellerimizde büyük büyük poşetlerle zor attık kendimizi dolmuşa. e kız alışmış oradaki medeniyete buradaki usulü ne bilsin diye düşünürken ben, annem bana dört yaşımda iken dolmuşu nasıl durduracağımı öğretmişti. o yüzden bırak ben söyleyeyim dedi. yüzüm güldü, peki dedim. ineceğimiz yere yaklaşınca olay aynen şöyle gerçekleşti;
- ( avazı çıktığı kadar bağırarak) şişşt şoför amca ,sağda bir yerde duracakk var!!! dolmuşun içindekiler olayın şaşkınlığıyla birlikte yaşadıkları üç saniyelik bir şokun ardından bastılar kahkahayı. o an gözlerim buğulandı sanki, şuh kahkahalar beynimde uğultuya döndü adeta. bize doğru dönen ve pis pis sırıtan, kahkahalar atan insanları görünce kıpkırmızı oldum. ergen idik o zamanlar nihayetinde. hata ,kusur olmamalıydı. pardon bile demeden indik elimizdeki yüklerle. dolmuş şoförü artık arkamızdan nasıl güldüyse; dolmuşun motoru bir dk sonra çalıştı ancak. aptal yiğenim bir de "noldu ya, niye herkes güldü. ne dedim ki ben şimdi?" diye sormaz mı bir de? la havle çektim içimden. dişlerimi sıkarak yürü dedim sadece, yürü rezil olduk.
