çıkan her olayda birbirine düşen, birbirine laf sokuşturan insanların içine düştüğü vahim durumdur. vahimdir, çünkü bu ülkede herkes "insan gibi" ve mümkünse vatan bütünlüğü içinde yaşamak istiyorsa, neden bir "halk" olduklarını düşünemeyecek duruma gelirler?
maddi durumu şahane olsa bile sokaktaki insanın halini "gerçekten" görebilmek için elini vicdanına koyan herkes, insanların "yaşama savaşı verdiğini" görecektir. insanların gözlerindeki bıkkınlık, gerginlik, cinnet eşiği, çaresizlik sadece ve sadece "gerçekleri görmek" niyetiyle bakan herkesin görebileceği seviyede...
belki halk olarak birilerini yüceltmek ya da birilerini yerin dibine sokmak için emek verdiğimiz kadar, "herkesin insani haklarını alabilmesi" için emek verseydik; bugün akp ve chp dediğimiz parti ve parti mensupları da sadece kendi yanındakileri değil tüm halki memnun etmek durumunda kalacağından kendi aralarında bir ortak paydaya varmak durumunda kalacak ve bu da bugün işsiz, çaresiz gezen halkın işine yarayacaktı.
dini bütün biri atatürk'ü sevemez ya da atatürk'ü seven biri dindar olamazmış gibi enjekte edilen düşüncelerle kimimiz yobazlaşıp kimimiz yozlaşıp birbirimizi yerken, yarın bayrağımızla birlikte dinimizi de başkalarının eline teslim etmenin eşiğine geldiğimizi göreceğiz ne yazık ki. atatürk dediğinde "solcu" allah dediğinde "sağcı" ilan edilebildiğimiz bu iğrenç, bu tutarsız, bu ahlaksız zamanlara nasıl geldi bu millet hayretle dehşetle korkuyla izliyorum!
çanakkale'de "allah" için "allah rızası" için ve atatürk'ün komutasında türkiye cumhuriyetini kurabilmek için savaşan insanların torunları biz miyiz? inanılır geliyor mu kulağa?
lütfen; kim nereyi işaret ederse etsin, işaret edilen yere bakarken işaret edenin ne yaptığına da bakmayı unutmayın.
